0

ZERO

Aaronie, gdybyś ty tu był, gdybyś widział to szaleństwo, przekraczające poziom największego szaleństwa tego świata (a musisz przyznać, że i ty, i ja widzieliśmy wiele) to pewnie zwijałbyś się ze śmiechu, widząc moją minę, moją nieszczęśliwą sytuację. Dla mnie to wszystko nie jest ani trochę zabawne. I tutaj byś powiedział, że to dlatego, że nie mam poczucia humoru, a ja, że ty masz, ale mocno skrzywione. Tak, właśnie takie jest! Przykro mi, ale kto inny miałby ci wyznać okrutną prawdę? Widzisz, skarbie? Nikt. Bo inni żywi nie chcą oceniać twojego dennego poczucia humoru, tylko od razu ładują ci śrut w czoło, w klatkę piersiową, w żebra, w plecy, w serce…

Naprawdę nie wiem, jak ci opowiedzieć to, co właśnie się rozgrywa. Byłoby łatwiej gdybym coś z tego rozumiała, ale nie rozumiem tego tak samo jak twoich żartów. Korzystając już z tego uroczego porównania, ta sytuacja jest tak samo głupia, beznadziejna i załamująca jak one.

Wyobraź sobie to tak jakbyś oglądał film…

Tak, dużo mogę o tym wiedzieć.

Oglądałam filmy! Nikt nie widział więcej filmów niż ja, naprawdę!

Mówiłam ci, że nienawidzę, kiedy się śmiejesz?

Masz rację urodziłam się trochę za późno, żeby mieć o nich jakieś większe pojęcie, ale wiedząc tyle ile wiem, mogę ci to jakoś sensownie zobrazować, o ile da się w tym obłędzie znaleźć jakąś minimalną cząsteczkę sensu.

Trochę się nie widzieliśmy, prawda? Mam teraz nieco ponad dwadzieścia lat, ale nie więcej niż dwadzieścia cztery. Moje włosy są jeszcze jaśniejsze, bo ostatnio więcej czasu spędzałam na zewnątrz. Nie, nie pomyliłam się. Zgadnij, wreszcie umiem się dobrze bronić czy przestało mi już zależeć na moim życiu? Ciężko mi określić, gdzie się ostatnio ulokowałam, bo pogubiły mi się kolejności mieszkań z ostatniego roku, ale gdzieś na bogatym południu. Tam zawsze miałam dostęp do szamponów, odżywek, balsamów do kąpieli, aromatycznych olejków, kremów nawilżających i innych cudeniek, toteż wyglądam dość dobrze, zdrowo, jakby układało mi się więcej niż w rzeczywistości. Czyli jakby układało mi się cokolwiek.

Jestem ciekawa czy gdybyś widział mnie teraz, to powiedziałbyś mi, że jestem piękna. To chore, że w tej sytuacji chcę usłyszeć coś takiego, a jeszcze bardziej chore jest to, że pragnę usłyszeć te słowa właśnie od ciebie.

Nieistotne, oglądajmy film ze mną w roli głównej.

Kamera wjeżdża przez prostokątne wejście granatowego, sporego namiotu z jasno oświetlonego miejsca w plenerze w mrok granatowego tropiku. Skręca lekko w prawo i w samym środku kadru znajduje się teraz dziewczyna. Siedzi na szarym materacu polowego łóżka z podkulonymi nogami ubranymi w wojskowe spodnie i wojskowe buty. Wyżej brzuch, ramiona, szyja, włosy, twarz. Nic specjalnego. Mam ci może opisywać, jaka to ja jestem ładna, zgrabna i powabna czy na cielesne bzdety nie ma czasu? To znaczy dla mnie one się nie liczą, a dla ciebie pewnie tak. Gdybyś mógł mnie zobaczyć, to pewnie w ten swój magiczny sposób od razu oceniłbyś jak się czuję, a nawet o czym myślę, a gdybym ja mogła cię zobaczyć to trwałoby to jedną setną sekundy, bo od razu umarłabym ze szczęścia.

Jeden z moich nadgarstków skuty jest kajdankami z ramą polowego łóżka ciężkiego jak cholera. Jakiś czas próbowałam wyciągnąć przez metalową bransoletę chudą dłoń, ale tylko ją poobcierałam i teraz boli ilekroć stal mocniej dotknie wrażliwej skóry.

Poza mną i łóżkiem w namiocie jest też wielki metalowy kufer, na którym stoi miska z owocami, jakich jeszcze nigdy nie widziałeś na oczy. Jesteś pieprzonym mieszczuchem, więc nie mogłeś. Nie mógłbyś nawet uwierzyć, że tyle barw może się zmieścić na jednym talerzu i to wszystko może być jadalne. Właściwie, w to drugie ja też nie wierzę, więc ich nie dotykam i siedzę bez ruchu już drugą godzinę obojętna na ich kuszący wygląd i odgłosy ludzkiego życia z zewnątrz. Rozumiesz? Są tutaj ludzie. Żyją za materiałową ścianą, a ja mogę to słyszeć. Jest mi to tak obce. Doskonale o tym wiesz. Nie jestem przyzwyczajona do więcej niż jednej osoby w moim otoczeniu. Chyba możesz sobie wyobrazić, jak bardzo się teraz boję.

Jeśli kamera byłaby tak uprzejma i zjechała mocno w dół, zobaczyłbyś na ekranie piasek – szaro-biały, a nie złoty jak w książkach – a gdyby skręciła jeszcze mocniej w prawo i wyjrzała przez wejście do namiotu, zobaczyłbyś kolejne metry piachu, a dalej bezkresne wody oceanu o barwie tak niebieskiej, że można zakochać się w tym kolorze od pierwszego wejrzenia. I jeśli miałbyś trochę rozumu, pojąłbyś w miarę szybko, że znajduję się na wyspie. Z kolei jeśli poświęciłbyś temu dłuższą chwilę, to zacząłbyś się zastanawiać skąd tu się wzięłam.

Właśnie.

Widzisz, ja też tego nie wiem, bo nie pamiętam nic.

I, dobrze, przyznaję, że wcale nie nienawidzę twojego śmiechu. Kocham go tak samo jak twoje oczy, usta, twarz, ramiona, tors, brzuch, całe ciało i prawie tak samo mocno jak ciebie w całości nawet z okrutnym charakterem, złym sercem, zgniłą moralnością. I skoro już przyznaję się do uczuć, to chciałabym, żebyś wiedział, że za tobą tęsknię, choć byłam przekonana, że to uczucie jest mi obce. Tęsknię i zdaje mi się, że myślę o tobie w jakiś sposób co sekundę. Tylko, że te myśli są tak niepewne, smutne i okropne, że doprowadzą mnie w końcu do obłędu. Jak myślisz, ile jeszcze sekund dam radę się zastanawiać, co się z tobą stało, czemu do mnie nie wróciłeś? Może to zabrzmi okrutnie, ale wolałabym mieć pewność, że nie żyjesz, mogłabym nawet zobaczyć twoje martwe ciało albo widzieć, jak gdzieś cię zabierają. Ten pierwszy obraz mógłby mnie zabić, a widząc, że ktoś próbuje mi ciebie odebrać, ruszyłabym z nimi i z tobą na pewną śmierć. To byłoby lepsze, bo wtedy cierpiałabym chwilę, a nie… Nie wiem ile sekund mają blisko cztery lata. Ale to i tak dość imponujący wynik, prawda?

Bądź ze mnie dumny, że jeszcze żyję, aczkolwiek nie wiem ile to jeszcze potrwa.